Hlýtur að vera einstakt

Það hlýtur að vera alveg einstakt að ganga hringinn. Kynnast landsfjórðungunum, veðurfarsbreytingunum og vera einn með náttúrunni. Ég velti samt þessu síðasta fyrir mér að vera einn með náttúrunni. Maðurinn er fyrst og síðast félagsvera að vísu hittir Jón Eggert auðvitað fólk þar sem hann staldrar við ( gott fyrir hann) en í fyrra fylgdist ég með átakinu "haldtur leiðir blindan" þar kom einmitt fram þetta með félagslega þáttinn. Það reyndi á félagslegu tengslin, þeir höfðu bara hvorn annan. Hvernig ætli þetta sé þegar maður gengur einsamall? Reynir það á samskiptin við sjálfan sig? Er hugurinn ef til vill hjá náttúrunni eða ef til vill með Guði? 

Hver svo sem svörin eru við þessum pælingum mínum þá dáist ég að þessum göngugörpum og ef ég gengi með hatt þá myndi ég taka ofan fyrir þeim ;) Ég hef líka oft heyrt listamenn tala um að sköpunarkrafturinn sé meiri þegar þú ert einn með náttúrunni. Það væri ef til vill snilld að hafa með sér lítið upptökutæki og semja vísur eða semja lög og blístra melódíuna inn á bandið?

Rétt rúmlega hálfnaður með gönguna