Horfnir spekingar

Nú veltist ég um í heimi fortíðarinnar eða á tímum Aristótelesar um 300 árum fyrir Krist. Mér finnst einstaklega áhugavert að sjá hverngi menn höfðu og hafa auðvitað enn mikil áhrif hvor á annan. Sókrates ræðuskörungurinn var kennari Platós sem var kennari Aristótelesar sem var kennari Alexanders mikla. 

Síðast liðið ár hef ég lagt nám á sálfræði og heimspeki við Háskóla Íslands og hafa þessir vitringar fortíðarinnar heillað mig alveg upp úr bæði skóm og sokkum.  Það hefur þurft mikið hugrekki að vera það sem þeir voru en galt Sókrates með lífi sínu þar sem hann var talinn spilla æskunni. Hann var því dæmdur til þess að taka inn eitur.

Aristóteles og Plató voru andstæður má líkja þeim á vissann hátt við efnið og andann. Þeir eru hinir tveir pólar heimspekinnar. Aristóteles var sakaður um trúleysi og yfirgaf Aþenu og dó ári síðar. 

Þar sem pólitíksar glæður mínar loga enn síðan um síðustu helgi þá hoppa á mig setningar sem endurspegla á einhvern hátt það sem verið hefur að gerast. Mér eru þá ofarlega í huga ásakanir og leit þeirra tapsáru að blórabögglum. Nú leyfi ég Aristótelusi að mæla til okkar " Hinum veiku er alltaf mjög umhugað um réttlæti og jafnrétti. Hinum sterku er sama um hvort tveggja"(Magee B. Saga heimspekinnar).

Menn munu vonandi alltaf hafa ólíkar skoðanir og getu til þess að skiptast á þeim. Lánist þeim að vera málefnalegir í stað þess að ráðast á persónur hvors annars þá munu þeir verða móttækilegri fyrir þeim gullkornum sem falla á sameiginlegri lífsleið þeirra.